OOUU

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

In her first book of poems, Leah Flax Barber revives an actress figure of the commedia dell'arte to consider her own destiny as a soon-to-be historical subject. Taking its title from Marguerite Porete's fourteenth-century Beguine classic, The Mirror of Simple Souls embodies the metaphysical thorniness of the book-as-object through sources as wide-ranging as Renaissance theater, Low German and Old French mystical texts, Kate Bush lyrics, and the melancholy dialectics of Walter Benjamin. In Flax Barber's stark, brutally compressed poems, the performance of writing is charged with the eros and anxiety of coming after: "Will it all be destroyed? / Definitely / I will hear it on my radio / In the 22nd century."

The Mirror of Simple Souls, a series of repeated beginnings and endings, is a form of speech act which, through a Freudian Durcharbeiten, or working through, brings about a new beginning. And, in its movement from this Freudian "working through" to a Hegelian Aufhebung, lets us begin, again, at the beginning, at the end. —CYNTHIA CRUZ

The spare poems of The Mirror of Simple Souls evoke and then draw back into shimmer. Herein, a performance that suffuses the horizon with beautiful absurdity: a shirt sewn with mirrors that reflect a strange and evanescing world-at-large, “an I where the nay was.” Drawing from film, mystical texts, commedia dell'arte, the reader finds that there “is paraphernalia of life / all over.” This paraphernalia is a kind of “segue music” for the endlessly indeterminate. The old adage claims that we can’t step into the same river twice, but Leah Flax Barber creates an evocative, provocative current through which each step is at once past, present, and future. —ELIZABETH ROBINSON

Leah Flax Barber is a daring and brilliant new poet. Her voice is restless and coiled and sprung as we discover "The demonic finalist / Of material culture / Is love / There is paraphernalia of life / All over / A woman.” There is also a take-no-prisoners attitude throughout this startling and powerful book. These poems are vital and necessary and perform “The wounded chance / To think in public.” This book will move you, scare you, and blow you away. —PETER GIZZI

Leah Flax Barber's first book reads like a journey, a kind of anabasis, passing back through the myth and history which are its own antecedents. It manifests, in the encounter, a saturnalian world: ludic, dark and sensuous, strange and vibrant with thought. I was delighted to travel with it. —CLAIRE DeVOOGD

By way of archiving, digital translation and reproduction, Philip Poppek extracts from Magritte’s word paintings twenty-six letters; segmental symbols of a textual system form an alphabet of a, with a familiar apple punctuating a provisional end to the sequence. A poetic correspondence with the letter a speculates on the prehistory of this alphabet, as though searching for some indication as to how we may have come to where we are now, in this ‘post-factual moment’.

Maybe at some point we fell into the foxes’ den, only to re-surface in a landscape of ruins. This book poses a number of necessary questions, perhaps beginning with: ‘Which feminine noun trails after the title script ‘est pas une?

Pomme? Pipe? Histoire? Communauté?

Poet, editor, filmmaker, actor, child star in Mussolini’s Italy, founder of The Dead Language Press and of the Paris Filmmakers Cooperative, Piero Heliczer (1937–1993) was an essential yet secret agent of the 1960s and ’70s counterculture. In the course of his nomadic existence in Rome, New York, London, Amsterdam, Paris, and Préaux-du-Perche, where he spent the last few years of his life, he met and worked with a constellation of avant-garde writers, forged friendships with figures from the Beat Generation and the British Poetry Revival as well as the New York art scene. At the crossroads of many underground experiences, Heliczer’s name appears in books dedicated to the artists and poets he collaborated with during his lifetime—names by the likes of Gregory Corso, Barbara Rubin, Andy Warhol, Jack Smith, Ira Cohen, or The Velvet Underground, a band he participated in creating with his friend Angus MacLise.

This myth obscures the fact that Piero Heliczer was first and foremost a poet. Today, this part of his work is overlooked; it is all the more difficult to encounter because Heliczer himself never collected it. So it was scattered, or lost, in the course of his wanderings. Heliczer favored the circulation of his works rather than their archiving: he was committed to the production of mobile forms—flyers, broadsides, and other ephemera—disseminated his verses in magazines, and preferred public readings and performances to the finished form of the book.

The present volume gathers a significant number of Heliczer’s poetic works through facsimile reproduction of his contributions to more than thirty periodicals—mostly stemming from poets’ presses or universities—published between 1958 and 1979. This collection isn’t “complete”—but it makes available again poems that, in some cases, never circulated after their initial publication. 

Un recueil de poèmes de Piero Heliczer (1937–1993), auteur, éditeur et cinéaste, figure de l’underground et de la contre-culture, proche de Andy Warhol, Gerard Malanga, et Jack Smith. Sa poésie, héritière de la Beat Generation, restitue en métaphores et images saisissantes des expériences et des visions personnelles, tout en s’appuyant sur des formes héritées de la tradition anglaise et des partis-pris typographiques originaux. Ce recueil rassemble des facsimilés des publications originales de poèmes de Heliczer – périodiques d’artistes, revues miméographiées, petits magazines… – accompagnées de leurs traductions en français, ainsi que de plusieurs documents, parmi lesquels une reproduction intégrale d’une publication rare de 1961, Wednesday Paper, et, en insert, un facsimilé d’un placard de 1975, The Handsome Policeman.

Traduction des poèmes: Rachel Valinsky
Publié avec l’aide du CNAP