EN

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

Blade Pitch Control Unit is a gathering of Sean Bonney’s work in poetry between 2000-2005. It collects together all the work from his previous pamphlets that he still feels is valid, plus a number of previously unpublished pieces.

The presentation of this work in a single volume makes clear the scope of his project as a psychogeographic/historical exploration of the possibilities of political verse that would seek to obliterate the pitfalls of simple protest or the expression of easily assimilable opinions.

The work moves from psychogeographical registerings of Greenwich and the Isle of Dogs at the time of the Millennium Dome, through excavations of the ghosts of millennial heresies still present in contemporary London, and into a charting of the effects of official mendacity on the psyche of any individual citizen who knows that all private experience is collective.

The events of recent history play a major role, sometimes obliquely, sometimes less so, but Bonney refuses to allow his voice to be merely an outraged commentary on contemporary woes. Instead, he presents a poetry that makes clear that the protestor is also culpable, but equally a poetry that understands that only through a registering of this position can a way out be found.

For Bonney, a poem is typically a highly rhythmic (or arrhythmic) object that seeks through maximum density to communicate a dialectical relationship with the cosmos, and to explore the faultlines of official history and urbanism through which possibilities of liberation can be traced.

By one of the most transcendent poets of this generation, a remarkable collection of prose poems that explores themes of love, pain, isolation, and connection. In this self-eulogy written in the final years of Mahmoud Darwish's life, Palestine becomes a metaphor for the injustice and pain of our contemporary moment.

Mahmoud Darwish (1941-2008) was one of the most acclaimed poets in the Arab world. His poetry collections include Why Did You Leave the Horse Alone? and A River Dies of Thirst (Archipelago Books). In 2001 Darwish was awarded the Lannan Cultural Freedom Prize.

Hot wings and tenders est un recueil de poèmes bilingue anglais/français qui décline l'exploration d'une jeune femme queer de son corps, sa sexualité, et ses modalités d'existence matérielles. Alternativement tendres, crus, drôles et vifs, les poèmes de Marl Brun utilisent des protocoles d'écriture en apparence mathématiques pour tenter de capturer l'absurde logique du monde. Ils sont les énoncés analytiques d'une intimité qui demeure sensible et échappe à toute tentative de rationalisation.

Ephemeral and anarchic, Runes and Chords is the first collection of artwork by famed poet, critic and artist Alice Notley. These sketches, drawn on an iPad and first serialized on Notley’s Twitter feed, are a fascinating window into an evolving practice, collages of flowers and poetry, the white space of digital creation and overlaid colors erupting from the page.

They defy containment and category, much like their creator—each a second in a day, an afternoon or evening in Paris, a thought so transient it can only exist in the medium of social media. With this collection, one of America’s most influential living poets and artists continues to prove her worthiness of that title.