Slangen

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

Nº 49 / October 2022

In her work, Lisa Vlaemminck explores the boundaries of painting, creating an exciting, vibrating and disorienting universe. In her images, she questions very classical phenomena in painting, such as the landscape and the still life, by freezing them behind semi-transparent layers of paint. We catch a glimpse that feels familiar, but soon find that nothing is what it seems. Vlaemminck’s work oscillates between the microscopic and the interstellar, as well as the amorphous spaces in between. Image, material, shape, texture and form mutate into compositional playgrounds floating in a newly created universe where different laws and rules apply.

The book “Screensaver Error” is conceived as a symmetrical, folded stack of sheets with images of Lisa’s paintings and collages.
At the heart of the book is the sixty-metre long, worm-shaped textile sculpture, which runs like a stream through the book for many pages.
Dominique De Groen wrote an electrically charged shimmering poem tailored to the work. The introductory text was written by Simon Delobel.

In KIOSK, Lisa Vlaemminck presents a series of new paintings and a sixty-metre long textile sculpture that will occupy the various exhibition spaces. For the design of the fabric, Lisa worked patterns that form a long colour gradient.

At the end of the exhibition, the sculpture, Meat A Morph Hose, will be cut into 35 separate, new sculptures that will be offered as artworks at € 350 each. Each work is a part of the colour gradient and has a unique print. The proceeds will finance the book. Details: Printed cotton, latex spaghetti filling, the ends are closed with climbing rope
40 cm diameter x 130cmA signed copy of the book will also be delivered together with the work.
The sculptures can be collected from KIOSK at the book-launch: Sat. 26 November

The artist is reprented by gallery rodolphe janssen

{ENTHUSIASM} is the 7th poetry collection by poet, artist, curator and vanguardist SJ Fowler. It follows highly-acclaimed collections including The Rottweiler's guide to the Dog Owner and Enemies: the selected collaborations of SJ Fowler. The book's 81 poems are intended as individual pieces in their own right, but are interlinked by subjects including battle and violence, infants and infancy, religion, economy and population, the self, modernity, and the past.

Woven from poems, prose, photographs, and drawings, Don Mee Choi's DMZ Colony is a tour de force of personal and political reckoning set over eight acts. Evincing the power of translation as a poetic device to navigate historical and linguistic borders, it explores Edward Said's notion of "the intertwined and overlapping histories" in regards to South Korea and the United States through innovative deployments of voice, story, and poetics. Like its sister book, Hardly War, it holds history accountable, its very presence a resistance to empire and a hope in humankind.

The Whisper is Félicia Atkinson's new artist's book, bringing together photographs, drawings and poems. They revolve around the eponymous installation located on the pointe d'Agon, on the west coast in Normandy. On a dune acquired by the artist for the Conservatoire du Littoral, stands a pierced wooden sculpture. Around this sculpture, inside this wild dune and facing the sea, the walker is invited to become a whisperer, and listen to what surrounds him. 

What if whispering could be a metaphor for a way of creating and living within biodiversity? Observing and listening, being present to the world while only leaving gentle trace? The studio then becomes a garden, the exhibition space a dune, deep listening a method of working and exchanging with the public and the reader.

Experimental musician, sound and visual artist Félicia Atkinson (born 1981) lives on the wild coast of Normandy (France). She has played music since the early 2000s. She has released many records and a novel on Shelter Press, the label and publisher she co-runs with Bartolomé Sanson. 
For Félicia Atkinson, human voices inhabit an ecology alongside and within many other things that don't speak, in the conventional sense: landscapes, images, books, memories, ideas. The French electro-acoustic composer and visual artist makes music that animates these other possible voices in conversation with her own, collaging field recording, MIDI instrumentation, and snippets of essayistic language in both French and English. Her own voice, always shifting to make space, might whisper from the corner or assume another character's tone. Atkinson uses composing as a way to process imaginative and creative life, frequently engaging with the work of visual artists, filmmakers, and novelists. Her layered compositions tell stories that alternately stretch and fold time and place, stories in which she is the narrator but not the protagonist.