Post-Comics. Beyond Comics,Illustration and the Graphic Novel

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

Les Voies du Paradis rassemble ce qui subsiste d’une œuvre perdue : les seules notes de bas de page d’un texte manquant, laissées par un chercheur après son décès et éditées par Peter Cornell. Ces notes et leurs illustrations forment un ensemble incomplet, qui se donne ici à lire à travers ses manques. Un fil – d’Ariane ? – se tisse entre les diagrammes, les figures de spirales et de labyrinthes – de Cesare Ripa à Ernst Josephson et Robert Smithson, des Templiers aux spirites et aux surréalistes – qui parcourent le texte et se font écho, comme les éléments d’une énigme ou des figures ésotériques. Le « Paradis » dont il est question ici, c’est le rêve de la connaissance absolue, la saisie de l’ordre caché des choses, à laquelle aspirent autant poètes et artistes que mystiques et scientifiques…

Paru en Suède en 1987, Les Voies du Paradis y a acquis la réputation d’un livre culte. Peter Cornell y propose une perspective inédite sur les liens entre art, littérature, spiritualité et occultisme, dans un texte à mi-chemin de l’essai et de la fiction, de l’érudition et de la mystification. La volonté de savoir y est mise en scène comme une quête prise au piège de l’irrationnel ; les notes s’assemblent par logique associative, programme éclectique qui tente encore de retrouver un centre perdu – comme les algorithmes auxquels est confiée aujourd’hui la tâche fantasmée de mettre en ordre les connaissances humaines.

The current crisis of museums and the future of Institutional Critique.

Faced with waning state support, declining revenue, and forced entrepreneurialism, museums have become a threatened public space. Simultaneously, they have assumed the role of institutional arbiter in issues of social justice and accountability. The canon of Institutional Critique has responded to the social embeddedness of art institutions by looking at the inner workings of such organizations. In After Institutions, Karen Archey expands the definition of Institutional Critique to develop a broader understanding of contemporary art's sociopolitical entanglements, looking beyond what cultural institutions were to what they are and what they might become.

Karen Archey is curator of contemporary art at the Stedelijk Museum Amsterdam. She is a 2015 Creative Capital | Warhol Foundation Arts Writers Grant recipient for short-form writing. Since joining the Stedelijk Museum in April 2017, Archey has organized solo exhibitions by artists Rineke Dijkstra, Stefan Tcherepnin, Catherine Christer Hennix, Steffani Jemison, Metahaven, Jeff Preiss, Charlie Prodger, and Hito Steyerl. She has written numerous catalogue essays and is a contributor to several art publications, including Artforum and Frieze.

The sequel to Pendleton's acclaimed Black Dada Reader, compiling an anti-canon of radical experimentation and thought.

In 2011, artist Adam Pendleton (born 1984) assembled Black Dada Reader, a compendium of texts, documents and positions that elucidated a practice and ethos of Black Dada. Resembling a school course reader, the book was a spiral-bound series of photocopies and collages, originally intended only for personal reference, and eventually distributed informally to friends and colleagues. The contents - an unlikely mix of Hugo Ball, W.E.B. Du Bois, Adrian Piper, Gertrude Stein, Sun Ra, Stokely Carmichael, Gilles Deleuze -formed a kind of experimental canon, realized through what Pendleton calls radical juxtaposition. In 2017, Koenig Books published the Reader in a hardcover edition, with newly commissioned essays and additional writings by the artist. A decade later, Pendleton has composed another reader, building upon the constellation of writers, artists, filmmakers, philosophers and critics that emerged in the first volume.

Source texts by Sara Ahmed, Mikhail Bakhtin, Toni Cade Bambara, Amiri Baraka, Augusto de Campos, Hardoldo de Campos, and Décio Pignatari, Angela Davis, Gilles Deleuze, Julius Eastman, Adrienne Edwards, Clarice Lispector, Achille Mbembe, Philippe-Alain Michaud, Charles Mingus, Piet Mondrian, Leslie Scalapino, Leonard Schwartz and Michael Hardt, Juliana Spahr, Cecil Taylor and Malcolm X.

In the fourth title of the acclaimed DecadentEditions series, Dennis Lim explores the oeuvre of South Korean auteur Hong Sangsoo via his 2005 film. Forty minutes in, we realise we’ve been watching a film within the film. The ‘real’ characters leave the cinema and find themselves reenacting what they just saw, as a chance encounter invites a suicide pact. Is it life imitating art, or the other way around? Dennis Lim is a film curator, teacher, and writer. He is currently the Artistic Director of the New York Film Festival.