Vloekschrift

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

Blade Pitch Control Unit is a gathering of Sean Bonney’s work in poetry between 2000-2005. It collects together all the work from his previous pamphlets that he still feels is valid, plus a number of previously unpublished pieces.

The presentation of this work in a single volume makes clear the scope of his project as a psychogeographic/historical exploration of the possibilities of political verse that would seek to obliterate the pitfalls of simple protest or the expression of easily assimilable opinions.

The work moves from psychogeographical registerings of Greenwich and the Isle of Dogs at the time of the Millennium Dome, through excavations of the ghosts of millennial heresies still present in contemporary London, and into a charting of the effects of official mendacity on the psyche of any individual citizen who knows that all private experience is collective.

The events of recent history play a major role, sometimes obliquely, sometimes less so, but Bonney refuses to allow his voice to be merely an outraged commentary on contemporary woes. Instead, he presents a poetry that makes clear that the protestor is also culpable, but equally a poetry that understands that only through a registering of this position can a way out be found.

For Bonney, a poem is typically a highly rhythmic (or arrhythmic) object that seeks through maximum density to communicate a dialectical relationship with the cosmos, and to explore the faultlines of official history and urbanism through which possibilities of liberation can be traced.

Originally entitled, passion: new poems, 1977-1980, this volume holds key works including "Poem About My Rights," "Poem About Police Violence," "Free Flight," and an essay by the poet, "For the Sake of the People's Poetry: Walt Whitman and the Rest of Us."

June Jordan was a fierce advocate for the safety and humanity of women and Black people, and for the freedom of all people—and Barack Obama made a line from this book famous: "We are the ones we have been waiting for." With love and humor, via lyrics and rants, she calls for nothing less than radical compassion. This edition includes a foreword by Nicole Sealey.

The first comprehensive biography of Adrienne Rich, feminist and queer icon and internationally revered National Book Award winning poet.

Adrienne Rich was the female face of American poetry for decades. Her forceful, uncompromising writing has more than stood the test of time, and the life of the woman behind the words is equally impressive. Motivated by personal revelations, Rich transformed herself from a traditional, Radcliffe-educated lyric poet and married mother of three sons into a path-breaking lesbian-feminist author of prose as well as poetry. In doing so, she emerged as both architect and exemplar of the modern feminist movement, breaking ranks to denounce the male-dominated literary establishment and paving the way for the many queer women of letters to take their places in the cultural mainstream. Drawing on a wealth of unpublished materials, including Rich's correspondence and in-depth interviews with numerous people who knew her, Hilary Holladay digs deep into never-before-accessed sources to portray Rich in full dimension and vivid, human detail.