Vloekschrift

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

Blade Pitch Control Unit is a gathering of Sean Bonney’s work in poetry between 2000-2005. It collects together all the work from his previous pamphlets that he still feels is valid, plus a number of previously unpublished pieces.

The presentation of this work in a single volume makes clear the scope of his project as a psychogeographic/historical exploration of the possibilities of political verse that would seek to obliterate the pitfalls of simple protest or the expression of easily assimilable opinions.

The work moves from psychogeographical registerings of Greenwich and the Isle of Dogs at the time of the Millennium Dome, through excavations of the ghosts of millennial heresies still present in contemporary London, and into a charting of the effects of official mendacity on the psyche of any individual citizen who knows that all private experience is collective.

The events of recent history play a major role, sometimes obliquely, sometimes less so, but Bonney refuses to allow his voice to be merely an outraged commentary on contemporary woes. Instead, he presents a poetry that makes clear that the protestor is also culpable, but equally a poetry that understands that only through a registering of this position can a way out be found.

For Bonney, a poem is typically a highly rhythmic (or arrhythmic) object that seeks through maximum density to communicate a dialectical relationship with the cosmos, and to explore the faultlines of official history and urbanism through which possibilities of liberation can be traced.

The first comprehensive biography of Adrienne Rich, feminist and queer icon and internationally revered National Book Award winning poet.

Adrienne Rich was the female face of American poetry for decades. Her forceful, uncompromising writing has more than stood the test of time, and the life of the woman behind the words is equally impressive. Motivated by personal revelations, Rich transformed herself from a traditional, Radcliffe-educated lyric poet and married mother of three sons into a path-breaking lesbian-feminist author of prose as well as poetry. In doing so, she emerged as both architect and exemplar of the modern feminist movement, breaking ranks to denounce the male-dominated literary establishment and paving the way for the many queer women of letters to take their places in the cultural mainstream. Drawing on a wealth of unpublished materials, including Rich's correspondence and in-depth interviews with numerous people who knew her, Hilary Holladay digs deep into never-before-accessed sources to portray Rich in full dimension and vivid, human detail.

Barely thirty years old, Mosab Abu Toha was already a well-known poet when the current siege of Gaza began. After the Israeli army bombed and destroyed his house, pulverizing a library he had painstakingly built for community use, he and his family fled for their safety. Not for the first time in their lives.

Somehow, amid the chaos, Abu Toha kept writing poems. These are those poems. Uncannily clear, direct, and beautifully tuned, they form one of the most astonishing works of art wrested from wartime. Here are directives for what to do in an air raid; here are lyrics about the poet’s wife, singing to his children to distract them. Huddled in the dark, Abu Toha remembers his grandfather’s oranges, his daughter’s joy in eating them. 

Moving between glimpses of life in relative peacetime and absurdist poems about surviving in a barely livable occupation, Forest of Noise invites a wide audience into an experience that defies the imagination—even as it is watched live. Abu Toha’s poems introduce readers to his extended family, some of them no longer with us. This is an urgent, extraordinary, and arrestingly whimsical book. Searing and beautiful, it brings us indelible art in a time of terrible suffering.

An inscription of time at the coast, singing crows, albatrosses and seagulls. STOP. Extracted from the earth a whole alphabet. The waves uplifted countries and washed mountains until the storm came undone. The plantation of tobacco was maintained among the meadows and cafes flourished as the core of erudition, the power was theirs - you could see it in cinema- the actors spoke feverishly with enthusiasm, rather than breathless, meticulous and austere. The scars healed on mysterious skin that came out of the shadow to cross the day.