Bewogen selfies

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

‘Rave vertelt verhalen uit het leven in het diepst van de nacht.’ Er wordt gefeest, gedronken, drugs genomen. Er wordt gepraat over wil de ideeën en banaliteiten. Dansvloeren, nachtclub krochten, wc’s, parkings en achterafjes worden aangedaan in München, Berlijn, Ibiza. Er wordt gevreeën, op de dealer gewacht en bij ochtend krieken overlegd waar de afterparty voor de preparty voor de volgende party zal doorgaan. ‘Ieder uur sleept een van zo’n weekend in exces fataal verwoeste zich ergens over de heel normale dagdagelijkse mensenstraten f inaal afgemaakt voort.’ Daartussen samplet en mixt Goetz af en toe stemmen van bepaalde producers, tv en krantenredacteurs en andere mediaspelers die ook de realiteit van rave, een gesofisticeerd gecodeerd soort outsider kunst van allemaal insiders, denken te kunnen vatten. Voor lange scheldtirades is er, anders dan in Gestoord, geen plaats. Er moet immers gefeest worden. Rave: de zich steeds herhalende extase van het basale, rave als esthetische theorie en sociale praktijk, als radicale utopie, in de absoluut tegenwoordige tijd. ‘Kom hier, vallende ster.’

De Duitse cultauteur Rainald Goetz (1954) maakte naam als scherp zinnig waarnemer van media en popcultuur, in teksten waarin hij neo-expressionisme en sociaal realisme vermengt met de nerveuze schrijfsels van beat en popauteurs. Goetz is een van de belangrijkste en interessantste stemmen van de hedendaagse Duitse literatuur en ontving meerdere literaire prijzen, waaronder de Georg Büchner Preis 2015. Eerder verscheen bij het balanseer Gestoord, Sebastian Roths vertaling van Irre (1983).

Sebastian Roth (°1991) behaalde een bachelor Taal- en Letterkunde (Engels – Duits), een master Westerse Literatuur en een master Journalistiek. Hij schreef voor Knack Focus, vertaalde nieuwsartikels en reportages voor Knack en werkte mee aan Helblauw (2018), een vertaling van Hellblau (2001) van de Duitse auteur, dj en muzikant Thomas Meinecke door een vijftigkoppig vertaalcollectief.

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

In the fall of 2017, Obe Alkema got acquainted with the American poet Kevin Killian, first at the New Narrative conference at UC Berkeley, then at the Poets & Critics Symposium in Paris that was all about his poetry. A year and a half later, Alkema traveled back to Paris, this time as a participant of a writing residency. He was there to research the landscape of memory, but more than he expected and initially realized, Kevin’s death the previous month (June 2019) affected his return. Besides inevitable, mourning and remembering became obsessions for Alkema, as he shows in ‘My Kevin, Our Paris’, a memoir about Kevin Killian (1952–2019), but especially about his Kevin and their Paris.

Award-winning poet Danez Smith is a groundbreaking force, celebrated for deft lyrics, urgent subjects, and performative power. Don’t Call Us Dead opens with a heartrending sequence that imagines an afterlife for black men shot by police, a place where suspicion, violence, and grief are forgotten and replaced with the safety, love, and longevity they deserved here on earth. Smith turns then to desire, mortality—the dangers experienced in skin, body, and blood—and a diagnosis of HIV positive. “some of us are killed / in pieces,” Smith writes, “some of us all at once.” Don’t Call Us Dead is an astonishing collection, one that confronts America where every day is too often a funeral and not often enough a miracle. 

Danez Smith is the author of [insert] boy, winner of the Lambda Literary Award for Gay Poetry and the Kate Tufts Discovery Award. Smith has received fellowships from the McKnight Foundation and the Poetry Foundation, and lives in Minneapolis.

OEI #80-81 is not an anthological publication, and has no representative ambition. It is a montage-based publication trying, in as material a way as possible, to register, prolong, transform and reflect upon energies from the work of Portuguese artist Ernesto de Sousa and his fellows (Alberto Carneiro, Túlia Saldanha, Álvaro Lapa, Fernando Calhau, Lourdes Castro, Ana Vieira, Ana Hatherly, E.M. de Melo e Castro, António Barros...).

Ernesto de Sousa and his fellows defined themselves as aesthetic operators and worked as filmmakers, photographers, curators, critics, writers, folk art researchers, multimedia artists... OEI #80-81 also gathers texts on magazines such as Poesia Experimental, Operação, Nova, A Urtiga, and Alternativa; and works by artists from younger generations such as Isabel Carvalho, Paulo Mendes and Mariana Silva, in dialogue with that of de Sousa.

This is a book of failure and mistakes; it begins with what is stolen from us and proposes only an invitation to imagine.

In these playful written experiments, Lola Olufemi navigates the space between what is and what could be. Weaving together fragmentary reflections in prose and poetry, this is an exploration of the possibility of living differently, grounded in black feminist scholarship and political organising.

Olufemi shows that the horizon is not an immaterial state we gesture toward. Instead, propelled by the motion of thinking against and beyond, we must invent the future now and never let go of the otherwise.

Lola Olufemi is a black feminist writer and CREAM/Stuart Hall Foundation researcher from London. Her work focuses on the uses of the feminist imagination and its relationship to futurity, political demands and imaginative-revolutionary potential. She is the author of Experiments in Imagining Otherwise and Feminism, Interrupted: Disrupting Power, the co-author of A FLY Girl’s Guide to University, and a member of ‘bare minimum’, an interdisciplinary anti-work arts collective.