Post-Comics. Beyond Comics,Illustration and the Graphic Novel

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

‘I am concerned with the power of sound! and what it can do to the body and the mind,’ wrote composer Pauline Oliveros. In the body, histories and politics come together with sound and listening, memory and feeling. Bodies of Sound offers a resonant exploration of feminist sonic cultures and radical listening in over fifty contributions. In this book of echoes, a variety of forms – from essays to text scores to art, fiction and memoir – speak across gender, ways of knowing, witnessing, sounding and voicing, translation, displacement, violence and peace.

With contributions from: 

Sara Ahmed, Ximena Alarcón, Svetlana Alexievich, Ain Bailey & Frances Morgan, Anna Barham, Xenia Benivolski, Leanne Betasamosake Simpson & Kite, Elena Biserna, Karen Barad & Black Quantum Futurism, Anne Bourne, Daniela Cascella, Theresa Hak Kyung Cha, Maria Chávez, Don Mee Choi, Carson Cole Arthur, Petero Kalulé & AM Kanngieser, Lindsay Cooper, Julia Eckhardt, Lucia Farinati & Claudia Firth, Ella Finer, Annie Goh, Louise Gray, Christina Hazboun, Johanna Hedva, Sarah Hennies, Tomoko Hojo, IONE, Lee Ingleton, Hannah Catherine Jones, Christine Sun Kim, Nat Lall, Cathy Lane, Jeanne Lee & Lona Foote, Marysia Lewandowska, Annea Lockwood & Jennifer Lucy Allan, Cannach MacBride, Elaine Mitchener & Hannah Kendall, Alison O'Daniel, Naomi Okabe, Pauline Oliveros, Daphne Oram, Gascia Ouzounian, Holly Pester, Roy Claire Potter, Anna Raimondo, Tara Rodgers, Aura Satz & Barbara London, Shortwave Collective, Sisters of the Order of Celestial Nephology, Sop, Syma Tariq, Marie Thompson, Trinh T. Minh-ha & Stoffel Debuysere, Salomé Voegelin

Great is the Power of the Name considers the works of authors Elena Ferrante, Pauline Reáge, Karl Ove Knausgård, Colette and artist Lee Lozano. 

In 2016, when Anne-Mette had invited Signe to take on the role as editor of her text The Institute of Applied Speech, they both began reading Elena Ferrante's The Neapolitan Novels. They were specifically fascinated by the author’s use of pseudonym. Anne-Mette's Institute of Applied Speech was a tale of a fictive place, a pseudo-topos, and Elena Ferrante’s ideas about the pseudonym as a space for the writing itself was useful in thinking about fictive authorship. In a number of written interviews, Elena Ferrante unfolds the feminist perspective of her use of pseudonym. They were attracted by the idea that the author could avoid the biographical question; that she could disappear behind her own writing. 

To them, the artist Lee Lozano is the ghostly presence of hard-core moralist and humorous fuck-off art from another decade. During the course of her life, Lozano continuously reconfigured and gradually dissolved her own name, starting from Leonore Knaster ending up with E. Her work Boycott Women, in which she decides not to have any contact with women, expands the notion of feminist critique. 

Great is the Power of the Name publishes a readership interested in the position of the artist, and how it conditions the way we make art.

A collection of twenty-six abécédaire missives by Sharon Kivland, written and sent daily to the editors (MS & AWL) between Friday 7 February and Tuesday 4 March 2025. Interjected with melancholic ‘Mes horizons’ postcard erasures and an insert of abcedminded replies by Matthew Stuart titled ‘A Letter Always Suggests a Word’, this publication is both a standalone edition and precursor to BFTK#8, which focuses on letters (alphabets) and letters (correspondence). 

‘These are Addressed to You’ addresses what it means to be addressed and to address, to write with love and scorn, to seal with a kiss and conceal impressions and hair within a letter’s folds, to inscribe with ink and thread, to speak with and to those we admire. Drawing on / from Freud and Lacan, Joyce and Carringdon, Camille Corot and many more, these letters are about writing and reading, about language falling and bumping you on the head.

As everyday white supremacy becomes increasingly vocalized with no clear answers at hand, how best might we approach one another? Claudia Rankine, without telling us what to do, urges us to begin the discussions that might open pathways through this divisive and stuck moment in American history.

Just Us is an invitation to discover what it takes to stay in the room together, even and especially in breaching the silence, guilt, and violence that follow direct addresses of whiteness. Rankine’s questions disrupt the false comfort of our culture’s liminal and private spaces—the airport, the theater, the dinner party, the voting booth—where neutrality and politeness live on the surface of differing commitments, beliefs, and prejudices as our public and private lives intersect.