Rave

Nasleep neemt de protesten rondom het Gezi Park in 2013 als vertrekpunt en verkent gaandeweg wat er is overgebleven van dit historische moment waarin een andere wereld voor het grijpen leek. Het zijn gedichten die laveren tussen ritmische, conceptuele en kritische noise enerzijds en postrevolutionaire affecten anderzijds, tussen politise­ring enerzijds en onmacht en radeloosheid anderzijds.

Slangen krioelen in de sarcofaag van het heden, in de krochten van de popcultuur, in de mummie van de natuur, in wondes en rot vlees, in artificiële woestijnen en op geoliede dad bods. Ze wentelen zich rond beursgrafieken, raken verstrengeld met wurgende algoritmes, orkestreren een trage ondergrondse revolutie. Een meisje snijdt zich aan een nepdiamanten piramide en werpt haar slangenvel van zich af.

Dominique De Groen is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze publiceerde de dichtbundels Shop Girl (2017), Sticky Drama (2019) en offerlam (2020). Ze werd genomineerd voor de Poëziedebuutprijs Aan Zee 2018, de Herman de Coninckprijs 2020 en de Fintroliteratuurprijs 2021 en won de Frans Vogel Poëzieprijs 2019 en de Fintropublieksprijs 2021.

In Bewogen selfies onderzoekt Obe Alkema de verhouding tussen landschap en herinnering. Wat treft hij aan bij terugkeer naar belangrijke plaatsen uit zijn geheugen? Wat herinnert hij zich niet, maar Google wel? Is er een gedenkschrift te puren uit zijn metadata?

Memoires, rechtstreeks verteld en met omwegen, uit eerste hand en van horen zeggen. Archieven en herinneringen eisen spreektijd, houden het niet meer droog of worden tot spreken gebracht. Wat hebben ze eigenlijk te melden? Ze lopen helemaal leeg, net als Alkema zelf. Een leven zoals zovele, poedelnaakt en geretoucheerd, vol zin en onzin.

In het begin van de jaren 1970, hield Guy Rombouts een notaboekje bij waarin hij alle woorden, bijvoeglijk naamwoorden en werkwoorden bijhield die hij tegenkwam tijdens het lezen en die met elkaar verbonden waren door het voegwoord ‘en‘.

Ongeveer 50 jaar later en met de hulp van de grafische vormgever Jeroen Wille, is de transcriptie van zijn aantekeningen gepubliceerd als een boek dat gelezen kan worden in twee richtingen (en als enige boek coronaproof met twee tegelijkertijd).

Het boek bevat 2158 verzen met in totaal 4316 EN-combinaties.

De kortste verzen met evenveel letters:

A EN Z

4 EN 6

De langste verzen met evenveel letters:

ONUITSPREKELIJKHEDEN EN IMPONDERABILIA

ONEVENWICHTIGHEID EN ZELFOVERSCHATTING

In The Book of Na, translation acts at the edge of perception. Tracing across projects in film, video, and performance, Na Mira reflects on the violent fragmentation of bodies while refusing the containment of geographic and corporeal borders. In 1977, a name is cut at an immigration office. This gap turns into an intergenerational score for becoming heat, hexagram, hologram. Using oracular and glitching technologies, Mira witnesses what escapes data: doppelgängers, dreams, endangered tigers, tesseracts, A. Turiyasangitananda Coltrane's stairs, Theresa Hak Kyung Cha in a theater, Korean shamanism, frozen ligaments, wildfires, borderlands, subatomic particles, and pink. Syncing to a clock with neither face nor hands, Mira’s hauntological permutations in time, death, and relation travel outside the symbolic order and draw energy from the void.

Na Mira’s autobody rites have been presented at sites including Seoul Museum of Art; Museum of Contemporary Art, Los Angeles; Portland Institute of Contemporary Art; Participant Inc., New York; and Whitney Museum of American Art, New York. She earned an MFA from the University of California, Los Angeles. She grew up between the US and East Asia and teaches outside.

In How to Mend: On Motherhood and its Ghosts, Kayfa ta’s 4th monograph, Iman Mersal navigates a long and winding road, from the only surviving picture of the author has with her mother, to a deep search through what memory, photography, dreams and writing, a search of what is lost between the mainstream and more personal representations of motherhood and its struggles. How to mend the gap between the representation and the real, the photograph and its subject, the self and the other, the mother and her child. 

Iman Mersal is an Egyptian poet and associate professor of Arabic Literature and Middle Eastern Studies in the University of Alberta, Canada.

Text: Iman Mersal
Editors: Maha Maamoun and Ala Younis
Translated from Arabic by Robin Moger
Co-publishers: Kayfa ta and Sternberg Press
Design: Julie Peeters
Size: 9.6 x 14.8 cm
Pages: 168 pages, Soft cover

Vesicapiscis details a poetics of self-reflection / self-projection. What cannot be defined is pulled into the body, examined, dissected, regurgitated. Its form is prodded and rearranged. Every word / phrase / sentence is suseptible to mutation. And these mutations inevtiably proliferate onto the speaker's tongues, their throat, deep into their nervous system. Language is a virus, and as such, it must be studied.

Here we are, at the abyss.

In Água Viva Clarice Lispector aims to 'capture the present'. Her direct, confessional and unfiltered meditations on everything from life and time to perfume and sleep are strange and hypnotic in their emotional power and have been a huge influence on many artists and writers, including one Brazilian musician who read it one hundred and eleven times. Despite its apparent spontaneity, this is a masterly work of art, which rearranges language and plays in the gaps between reality and fiction.

Clarice Lispector (December 10, 1920 – December 9, 1977) was a Brazilian writer acclaimed internationally for her innovative novels and short stories. Born to a Jewish family in Podolia in Western Ukraine, as an infant she moved to Brazil with her family, amidst the disasters engulfing her native land following the First World War.